Το ‘σκαληνό νεύρο’

Εμπειρίες Ανθρώπων

Το πένθος του ‘σκαληνού νεύρου’

 

Όπως συχνά συμβαίνει κατά την διάρκεια μιας συνεδρίας, ο θεραπευόμενος θυμάται γεγονότα από τη ζωή του που συνήθως σχετίζονται με το σώμα του, και ξαφνικά, ενώ είναι σε πλήρη χαλάρωση, τα αναφέρει σχεδόν βιαστικά σαν να βρήκε η μνήμη του την κατάλληλη και μοναδική στιγμή να αναδυθεί.

Ο Α. ήρθε για χρόνιο μούδιασμα στις παλάμες και τα ακροδάχτυλα του. Αυτό είχε πια γίνει επικίνδυνο καθώς εργαζόταν με βαριά αντικείμενα και επίσης οδηγούσε και μοτοσυκλέτα.

Ιδιαίτερα στην μοτοσυκλέτα, μούδιαζαν τόσο πολύ τα χέρια του που αναγκαζόταν να σταματήσει και να τα ξεκουράσει για αρκετή ώρα πριν μπορέσει να συνεχίσει το ταξίδι του. Στη δουλειά του δε, έχανε τον έλεγχο των αντικειμένων που μετέφερε.

Αρκετά νέος, 35 χρονών, στο φόρτε της ζωής του, άρχισε να αμφιβάλει για τις ικανότητες του και η ψυχολογία του επηρεάστηκε πάρα πολύ. Είχε φτάσει σε μια ήπια κατάθλιψη.

Στη 1^η συνεδρία, κρατούσε ασυνείδητα τον έλεγχο του βραχίονα και του αυχένα. Ήταν και λίγο νευρικός και με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι, απαντούσε λακωνικά στις ερωτήσεις μου που αφορούσαν την ιδιοδεκτικότητα του.

Στη 2^η συνεδρία ανέφερε με χαμόγελο ότι αισθανόταν πολύ καλύτερα, και το πρόσωπο του έλαμπε από εμπιστοσύνη.

Με τα μάτια κλειστά αυτή τη φορά, προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με το σώμα του, όταν ξαφνικά, ανοίγει διάπλατα τα μάτια του και μου λέει.

– Ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα ;
Μόλις είχα γυρίσει από φαντάρος στο πατρικό μου σπίτι και μ’έπιασε ένας δυνατός πόνος στη πλάτη, από αριστερά, ανάμεσα στην ωμοπλάτη και τους σπονδύλους. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, ο πόνος χτυπούσε και στη μέση. Υπέφερα. Μια θειά μου, μου ‘πε, έλα παιδί μου να σε πάω στο γιατρό, και με τα χίλια ζόρια, φτάσαμε στο ιατρείο του. Δεν θυμάμαι πως τον ελέγανε αλλά ήτανε μεγάλος, εξηντάρης, και ήτανε ο γιατρός του χωριού και τσι γύρω περιοχής. Του λέω που πονώ και μου λέει, ξάπλωσε στο κρεββάτι. Μ’έτριψε στη πλάτη και στον αυχένα για κάνα μισάωρο και μου ‘πε σήκω. Άμα σηκώθηκα, ήμουνα πολύ καλύτερα. Μου ‘πε, φάρμακα δε σου δίνω. Φρόντισε να αλλάζεις μπλούζες συχνά μόλις αισθανθείς ότι είσαι ιδρωμένος. Του ‘πα ήντα ‘χω γιατρέ και μου ‘πε, το σκαληνό σου νεύρο επιάστηκε.

Φυσικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ένας γιατρός προτίμησε να ασχοληθεί εξ επαφής με τον θεραπευόμενο του και ταυτόχρονα με χαροποίησε πολύ, τόσο, που βούρκωσαν τα μάτια μου.

– Και πως θυμάσαι το σκαληνό νεύρο του είπα και μου απάντησε ότι του έκανε τέτοια εντύπωση ο γιατρός και η ονομασία τούτη, που ανεξίτηλα εντυπώθηκαν στη μνήμη του.

Στην Κρήτη συχνά αναφερόμαστε στους μύες ονομάζοντας τους νεύρα, και έτσι του εξήγησα ότι δεν υπάρχει σκαληνό νεύρο αλλά σκαληνοί μύες, και ότι ο γιατρός σε αυτούς τους μύες αλλά και στο βραχιόνιο πλέγμα αναφερόταν.

– Και πως ήσουνα μετά;

– Μια χαρά, ξεπόνεσα και δε μου ξανάτυχε από τότε παρά κάποιες ψύξεις που είχα στη περιοχή, αλλά αυτό θάναι επειδή ιδρώνω πολύ. Ακόμα και τώρα έχω μια δεκαριά μπλούζες στη δουλειά και αλλάζω άμα ιδρώσω.

Τον ρώτησα, όταν γύρισε από φαντάρος στο πατρικό του, αν για κάποιο λόγο αγχώθηκε.

Ο πατέρας μου με ζόριζε με τις δουλειές είπε.

Επίσης ήθελε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα, μα ο πατέρας του είχε αντίθετη άποψη.

Και όσο μου μιλούσε για αυτά τόσο χαλάρωνε ο αυχένας του – ιδιαίτερα από αριστερά όπου παρουσίαζε και την μεγαλύτερη υποκινητικότητα – και η κίνηση του αποκτούσε όλο και περισσότερο εύρος.

Αυτός ο Σεβάσμιος Άνθρωπος μου ‘δωσε διπλή χαρά. Χάρηκα με την πράξη του γιατρού και με την σωματοσυναισθηματική απελευθέρωση που βίωσε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας.

Την άλλη φορά, αν μου το επιτρέπει, θα του μιλήσω για το πένθος που υποσυνείδητα αισθανόμαστε όταν αυτό που πραγματικά και από καρδιάς θέλαμε να κάνουμε, εμποδιστήκαμε, και δεν το κάναμε ποτέ πράξη.

Για εμάς τους Σπονδυλοθεραπευτές, το πένθος μιας ανολοκλήρωτης πράξης δημιουργίας, εκφράζεται σε επίπεδο σώματος από τους σκαληνούς μύες.

Για να μην πενθεί πια το ‘σκαληνό μας νεύρο’, ας αρχίσουμε να δημιουργούμε χωρίς αναβολή, αυτό που η καρδιά μας ζητά.