22
01
2016

Η επαφή μου με την μέθοδο της σπονδυλοθεραπείας …

Η Παρασκευή Βακονάκη  vula.tasos@hotmail.com έγραψε:

 

Η επαφή μου με την μέθοδο της σπονδυλοθεραπείας ήταν εντελώς συμπτωματική. Οδηγήθηκα δύο φορές στα επείγοντα περιστατικά με συμπτώματα εμφράγματος χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται κάτι τέτοιο  από τις εξετάσεις. Τότε λοιπόν παροτρύνθηκα να «θεραπευτώ» με την μέθοδο  της σπονδυλοθεραπείας παρά το γεγονός ότι υπήρχε αρκετή άγνοια και δυσπιστία ως προς την αποτελεσματικότητα της.  Έχει περάσει καιρός από τοτε αλλά η αίσθηση της πρώτης συνεδρίας είναι ακόμη νωπή στο μυαλό μου. Ένιωσα μια πρωτόγνωρη ανακούφιση όχι μόνο στο σημείο που είχα το πρόβλημα αλλα και σε όλο το σώμα.

Εργάζομαι ως φυσιοθεραπεύτρια με μεγάλη εμπειρία σε Ελλάδα και Γερμανία, αλλα εως τότε ούτε εγώ ούτε και άλλοι συνάδελφοι μου γνωρίζαμε περί τίνος πρόκειται. Έκτοτε αποφάσισα ότι «θέλω να μάθω να το κάνω και εγώ και να προσφέρω στους άλλους αυτό το πρωτόγνωρο άγγιγμα που θεραπεύει». Ήθελα από καιρό να κάνω κάτι διαφορετικό στη δουλεία μου, και αυτή η εμπειρία ηταν μια ιδανική ευκαιρία για τον σκοπο αυτό. Σύντομα λοιπόν βρέθηκα από θεραπευμένη στη θέση του «θεραπευτή». Και αυτό ηταν ένα κομβικό σημείο για την προσωπικότητα μου. Μαζί με την υπόλοιπη ομάδα κατανόησα τι σημαίνει θεραπευτής και τι θεραπευόμενος. Προσωπικά θεωρώ τον θεραπευτή ως ‘υπηρέτη’ που προσφέρει βοήθεια και ανακούφιση στον άνθρωπο.  Την σπονδυλοθεραπεία λοιπόν την θεωρώ ως ένα λειτούργημα το οποίο προσφέρει ένα διαφορετικό ‘άγγιγμα’, σε αντίθεση με την κλασσική φυσιοθεραπεία. Δεν είναι απλά μια θεραπεία σώματος αλλά και ψυχής, κάτι το οποίο διαπιστώνω καθημερινά και από τους θεραπευμένους τους οποίους ‘υπηρετώ’.

Πλέον μπορώ να πω ότι δηλώνω ερωτευμένη με την δουλεία μου. Συνεχώς προβληματίζομαι για τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο μπορώ να μεταδώσω αυτή την ξεχωριστή ενέργεια της σπονδυλοθεραπείας.
Επιπλέον αυτή η νέα μέθοδος με βοήθησε να κατανοήσω και τον ίδιο μου τον εαυτό, προσφέροντας  φροντίδα και αγάπη στον συνάνθρωπο μου.
Σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και οι «μέντορες της ζωής μου», όπως αποκαλώ τους δασκάλους μου, οι οποίοι θεωρώ ότι είναι ‘άνθρωποι’ έτσι όπως πρέπει να είναι οι άνθρωποι.