Σεμινάριο Στρατηγικής Θεραπείας
Γενικές Αρχές
Σημειώσεις σεμιναρίου
Η θεραπευτική προσέγγιση δεν θα είναι η ιδία ανάλογα με την περίπτωση. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός στην ύπαρξη του αν και όμοιος ως προς την εμφάνιση του με όλους τους άλλους. Όλοι έχουμε ένα κεφάλι, δύο πόδια και χέρια, μια καρδιά … Ο τρόπος όμως που συναισθανόμαστε ο κάθε ένας από εμάς, και αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον μας είναι μοναδικός. Η απουσία συν-ύπαρξης με τον εαυτό μας και με τους άλλους οδηγεί σε ένα μηχανισμό αυτό-διόρθωσης που έχουμε συμφωνήσει να αποκαλούμε ασθένεια και εκφράζεται μέσο του Πόνου. Το πώς ο καθένας μας βιώνει την α-σθένεια (απώλεια σθένους δηλαδή) και τον πόνο (Πύλη Αλλαγής) είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που διαφοροποιείται από έναν άνθρωπο σε έναν άλλον.
Ο Πόνος δεν εμφανίζεται μονάχα στο Σώμα, αλλά και σε όλα τα επίπεδα ή Σώματα που συνθέτουν την Ανθρώπινη ύπαρξη. Νούς, Συναίσθημα είναι μονάχα δύο από αυτά, τα οποία είναι πολύ κοντά στην αντίληψη μας. Σώματα, υπάρχουν άπειρα. Και το καθένα από αυτά παίρνει το μήνυμα της Αλλαγής, δηλαδή του Πόνου, καθώς η δημιουργία του Πόνου έλαβε μέρος σε όλα τα επίπεδα ταυτόχρονα.
Για εμάς τους Σπονδυλοθεραπευτές που έχουμε την τιμή να αγγίζουμε πρωτίστως το Σώμα, γνωρίζουμε ότι με απαρχή το Σώμα, αγγίζουμε όλα τα επίπεδα. Ευχή μας δε είναι, η επαναφορά της ορθής πληροφορίας, η απουσία της οποίας εγκατέστησε τον Πόνο, γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατον να έχουμε έλεγχο στην διαδικασία ίασης. Η καθαρή πρόθεση μας όμως και το άγγιγμα Αγάπης, προτρέπουν τον θεραπευόμενο να αναλάβει την ευθύνη αλλαγής πορείας του.
Το υπόβαθρο είναι πάντα το ίδιο, πρώτα βοηθούμε το Σώμα που Πονά και μετά το Συναίσθημα.
Γνωρίζουμε ότι το Συναίσθημα μέσα από την σύγκρουση δημιουργεί τον Πόνο σε αιθερικό επίπεδο ως μέσο επικοινωνίας και απελευθέρωσης ενέργειας.
Στη συνέχεια ακλουθώντας τους νόμους της φύσης υλοποιείται στο Σώμα, διαδικασία που ονομάζεται σωματοποίηση του Πόνου.
Ο Σωματικός Πόνος δεν παρουσιάζεται τυχαία στο Σώμα αλλά ακολουθεί την έκφραση μιας εσώτερης γλώσσας επικοινωνίας. Σκοπός του είναι η ενθύμηση της ορθής πράξης. Ο Πόνος αν και φαινομενικά δημιουργεί ακινησία στο Σώμα, στην ουσία εκφράζει κίνηση, διότι ωθεί το άτομο στην αλλαγή πορείας σε επίπεδο Συναισθήματος.
Σε επίπεδο Σώματος καλούμαστε κατά προτεραιότητα να επέμβουμε θεραπευτικά.
Θεραπεύοντας το Σώμα με το άγγιγμα Αγάπης, θέτουμε τις βάσεις για την εξισορρόπηση του Συναισθήματος σε αιθερικό επίπεδο, δηλαδή επεμβαίνουμε απόμακρα στην πηγή της αρχικής (ιεραρχικά) ανισσο-ροπίας (άνιση ροπή δυνάμεων που φρενάρει την κίνηση προς τα εμπρός ή ακόμα αντιστρέφει την κίνηση εκτελώντας μετα-στροφή).
Ερχόμενοι σε επαφή με το Σώμα, καλούμαστε στη συνέχεια, να μεταφράσουμε τα μηνύματα που θα εμφανιστούν και να τα παραδώσουμε ορθά στον πάσχοντα, χωρίς να αλλοιώσουμε την ουσία τους.
Αυτή την ιδιότητα του Πόνου ως μέσο επικοινωνίας, πρέπει να την έχουμε υπόψιν μας πριν αρχίσουμε την θεραπευτική μας διαδικασία.
Ο ίδιος ο Πάσχων στη συνέχεια καλείται να κατά-νοήσει τα μηνύματα και να
δι-ορθώσει την πορεία ζωής του αν το επιθυμεί. Σε αυτή του την προσπάθεια θα βοηθηθεί πρώτιστα από την ανακούφιση ή ακόμα και την εξάλειψη του Σωματικού Πόνου. Γιατί απλά, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται στην εδική του πραγματικότητα, είναι το σώμα του!
Ο Σωματικός Πόνος αρχίζει να υποχωρεί καθώς επανέρχεται η κίνηση.
Η κίνηση λοιπόν είναι για μας η ένδειξη αρχής ίασης σε όλα τα επίπεδα.
Κίνηση = Ζωή
Ζωή = Δημιουργία, αναγνώριση του εαυτού μέσα από την δημιουργία του.
Συχνά επαναλαμβάνουμε στα μαθήματα ότι το λίγο που συμβαίνει στο σώμα του θεραπευόμενου ας είναι πολύ για μας’. Γιατί αυτό το λίγο που αντιλαμβανόμαστε ως επιστροφή της κίνησης σε ένα υποκινητικό – τραυματισμένο ιστό, είναι πράγματι ποσοτικά πολύ καθώς όλα του τα επίπεδα τίθενται σε αντίστοιχη κίνηση.
Θεωρούμε πάντα ένα τραυματισμένο – πονεμένο ιστό σε οξεία φάση.
Γνωρίζουμε ότι όταν διψάμε, το σώμα μας είναι ήδη αφυδατωμένο. Η δίψα είναι οξεία φάση! Είναι ηχηρό μήνυμα ότι το σώμα μας έχει επιτακτική ανάγκη από νερό. Και όχι τώρα, εχθές! Το ίδιο και ο πονεμένος ιστός, από πριν πονούσε και ζητούσε ίαση. Ο πόνος δεν εκδηλώνεται έτσι ξαφνικά, είναι άθροισμα μικρών πόνων, από το παρελθόν. Γνωρίζουμε από την τραυματολογία ότι πόνος που διαρκεί πάνω από τρείς μέρες είναι ήδη χρόνιος, και έτσι ξεκινά μια περιοδική οξεία φάση που και αν την αντιλαμβανόμαστε στις εξάρσεις της δεν παύει να είναι οξεία φάση.
Εργαζόμαστε πάντα στα όρια ανοχής του Πάσχοντα.
Καθοδηγούμε τον Πάσχοντα να αναθεωρήσει την σχέση του με τον Πόνο. Φράσεις όπως ‘αντέχω τον πόνο’ (Εγώ και η πάλη με τον Πόνο μου) πρέπει να αντιστραφούν σε συνειδητοποίηση της ευαισθησίας στον πόνο (Είμαι και ο Πόνος μου).
Αυτό θα το αναπτύξουμε περισσότερο στα μαθήματα, καθώς πρέπει να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς των ενοχών.
Αρχικά εργαζόμαστε περιμετρικά της τραυματισμένης περιοχής.
- Σκοπός είναι να επαναφέρουμε ελαστικότητα στους ιστούς
- Να βοηθήσουμε την αιμάτωση και την ροη της λέμφου
- Να αποκαταστήσουμε την ορθή λειτουργία του ΚΝΣ όσο αυτό είναι εφικτό (επαναπρογραμματισμός του εγκεφάλου μέσο του διπόλου Πόνος-Κίνηση)
- Και τελικά να επαναφέρουμε την κίνηση στην υποκινητική περιοχή τοπικά και συνολικά δηλαδή σε ολόκληρο το σώμα, μέσο των μυϊκών αλυσίδων.
Για αυτό το σκοπό τα εργαλεία μας είναι:
- ΑΜΚ με αργές & απαλές ισχαιμικές πιέσεις (επιβάλλεται επικοινωνία με τον πάσχοντα μέσο της κλίμακας ευαισθησίας)
- Ελάττωση των οζιδίων (cellulomes) & των Σημείων Ενεργού Πόνου
- Μικρο-διατάσεις σε επίπεδο ιστού ή μυϊκών ινών και διατάσεις μυϊκών ομάδων
- Περιτονιακή απελευθέρωση και στα τρία επίπεδα
- Εγκάρσιες ταλαντεύσεις και ανατρίψεις μυϊκών ινών, δονήσεις και κρούσεις στις απονευρώσεις και στις απολήξεις των μυών.
- Εργασία σε Σημεία Πυροδότησης σύμφωνα με τις αρχές της Σπονδυλοθεραπείας.
- Τοπική λεμφική παροχέτευση (παροχέτευση είναι η διοχέτευση μιας ροής σε άλλη κατεύθυνση) για αποτοξίνωση της περιοχής και αύξηση δραστηριότητας του ανοσοποιητικού
- Τεχνική της Ακίνητης Παλάμης.
- Ενεργοποίηση της Πνευμονογαστρικής οδού.
- Ενεργειακή Πνοή & Ενεργειακή Σύνδεση λειτουργικών ομάδων
- Μικρο-κινητοποίηση της περιοχής, είτε παθητικά είτε ενεργητικά (ΕΘΑ)
Στη συνέχεια εργαζόμαστε στην τραυματισμένη περιοχή, αφού η οξεία φάση έχει ικανοποιητικά υποχωρήσει
Για αυτό το σκοπό τα εργαλεία μας είναι τα ίδια όπως και στην προηγούμενη φάση αλλά προσθέτουμε τεχνικές βαθύτερης απελευθέρωσης των ιστών και προκαλούμε κινητοποίηση που εμπλέκει όλο το σώμα.
Τα Σημεία Πυροδότησης πρέπει να αναζητηθούν και να απελευθερωθούν και σε άλλες περιοχές του σώματος.
Οι διατάσεις και οι κινητοποιήσεις έχουν μεγαλύτερο εύρος.
Τα ΕΘΑ αποσκοπούν σε ενδυνάμωση μυϊκών ομάδων.
Αφήνουμε τον Πάσχοντα να καθοδηγήσει την θεραπευτική προσέγγιση.
Το ίδιο το Σώμα θα μας πει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μας. Γι αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την επικοινωνία με τον Πάσχοντα αφήνοντας τα δικά μας παράσιτα να παρέμβουν στην ροή της ίασης.
Επίσης ένα αθλητικό σώμα ζητά διαφορετική προσέγγιση από ένα μη αθλητικό, ένα σώμα εφήβου από ενός ηλικιωμένου κ.τ.λ.
Δίνουμε χρόνο στο Σώμα να επεξεργαστεί τη νέα του κατάσταση
Η εμπειρία επιβάλει να αφήνουμε δύο με τρείς μέρες ανάμεσα στις συνεδρίες.
Η παύση είναι σημαντική καθώς τότε λαμβάνει χώρα η επεξεργασία της θεραπείας από το σώμα.
Σε κάθε συνεδρία καθώς ο αρχικός Πόνος υποχωρεί, πλησιάζουμε αναπόφευκτα την συναισθηματική αιτία.
- Για αυτό τον λόγο η προσοχή μας πρέπει να οξυνθεί έτσι ώστε να αντιληφθούμε τα μηνύματα που το ’ΠονοΣώμα’ θα προσπαθήσει να μας κοινοποιήσει. Συχνά σε αυτό το στάδιο ο Πάσχων θα μας αναφέρει τραυματικές εμπειρίες που έχει βιώσει στο παρελθόν, που βιώνει στο παρών ή που νομίζει ότι θα βιώσει στο μέλλον. Ακόμα και αν ο Πάσχων δεν εκφραστεί λεκτικά δεν σημαίνει ότι εκείνη την στιγμή δεν είναι σε κατάσταση συναισθηματικής επεξεργασίας. Δεν τον παροτρύνουμε να μιλήσει, παρά μονάχα αν δούμε ότι το επιθυμεί κατά βάθος αλλά αδυνατεί να βρει ευκαιρία έκφρασης.
- Οι κινήσεις μας γίνονται ακόμα πιο αργές.
- Δουλεύουμε σε σχεδόν μηδενική ευαισθησία πόνου
- Ακούμε την διαίσθηση μας.
Μετά την συνεδρία ας αφιερώσουμε χρόνο να συνομιλήσουμε με τον θεραπευόμενο.
Ποια ήταν η εμπειρία του; Πως αισθάνεται; Αποφεύγουμε εκφράσεις όπως ‘πονάς ακόμα;’, και γενικά δεν δίνουμε τροφή σε καμία αρνητική του έκφραση. Αντίθετα, αναφέρουμε ότι θετικό έχουμε παρατηρήσει. Εστιαζόμαστε περισσότερο στο αποτέλεσμα της κίνησης παρά στο μέτρο του πόνου. Του δίνουμε χρόνο να ανακτήσει τον εαυτό του και να μιλήσει για αυτά που τον απασχολούν.
Του αναφέρουμε πιθανές παρενέργειες της θεραπείας που μπορεί να εμφανιστούν τονίζοντας τον θεραπευτικό τους χαρακτήρα. Αποφεύγουμε να δίνουμε συμβουλές και ας είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί όταν εκείνος μας ζητά συμβουλές. Μπορούμε να δώσουμε κάποιες ασκήσεις που θα βοηθήσουν την αποθεραπεία αλλά ποτέ πάνω από τρείς. Οι ασκήσεις πρέπει να ακολουθούν πάντα την λογική και τις δυνατότητες του δικού του μοναδικού σώματος.
Δεν είμαστε ποτέ κριτικοί απέναντι σε άλλες θεραπευτικές μεθόδους που φαινομενικά απέτυχαν με τον πάσχοντα γιατί απλά η σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου είναι μια πολύ προσωπική σχέση που βασίζεται στην πίστη που έχει ο θεραπευόμενος απέναντι στον θεραπευτή του, όποιος και αν είναι αυτός ή τι μέθοδο ασκεί.
Η Σπονδυλοθεραπεία είναι μια διευρυμένη θεραπευτική προσέγγιση όπου η ενότητα είναι αυτοσκοπός, ενότητα του εαυτού με τον εαυτό, του εαυτού με το σύνολο των εαυτών.