Θα ήθελα να σου μιλήσω λίγο για τη φύση της πίστης, διότι είναι ένα θέμα γύρω από το οποίο συμβαίνουν μεγάλες παρεξηγήσεις. Οι άνθρωποι μερικές φορές θεωρούν την πίστη ταυτόσημη με την τυφλή υπακοή σε κάτι, το οποίο τοποθετούν για λειτουργικούς 
λόγους υψηλότερο από τον εαυτό τους, και στο οποίο παραδίδουν μία εξουσία.
Αυτό βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή πίστη: απλά αποτελεί μία μετάθεση ευθυνών, μία απροθυμία να επωμισθούν την ευθύνη της ζωής, και μία μεταβίβαση της ανάληψης πρωτοβουλίας πράξεων και απόψεων. Και, κατά συνέπειαν, μία τέτοια κατάσταση απομακρύνει απ’ τον Εαυτό, δεν συγκλίνει προς αυτόν, άρα δεν οδηγεί στην ανύψωση προς τον Θεό. Τι νόημα μπορεί να έχει ένα τέτοιο αίσθημα «πίστης», όταν στην πραγματικότητα κρατάει τον άνθρωπο στάσιμο και δεν τον εξελίσσει;
Η πραγματική πίστη δεν υφίσταται εκ των προτέρων, δεν προκαθορίζει αποφάσεις, διότι οι προδιαγεγραμμένες αποφάσεις δεν αφήνουν χώρο στην καρδιά να εμφανίσει τον εαυτό της, να κινηθεί προς τις επιθυμίες της, να βαδίσει το δρόμο της. Ο άνθρωπος που αποξενώνεται από τη φωνή της καρδιάς του, χάνει τα χνάρια του Εαυτού και του Θεού. Η αληθινή πίστη οδηγεί προς αυτήν ακριβώς τη φωνή, και αφήνει τον ορίζοντα καθαρό και απέραντο μπροστά στα μάτια. Δεν έχει συγκεκριμένους δρόμους, ούτε υποχρεωτικά βήματα. Γνωρίζει όμως πως όποιος κινείται προς τον εαυτό του, εκείνος δεν γνωρίζει το φόβο, διότι ανεξάρτητα από το δρόμο, ο προορισμός είναι εξασφαλισμένος. Και, όταν ο νους αγγίξει νοητικά τον προορισμό αυτό, η ψυχή αισθάνεται την ηρεμία και τη γαλήνη του Παραδείσου. Ο Παράδεισος είναι το σύμβολο της ταυτότητας του ανθρώπου με τον Εαυτό, η πρώτη συμβολική εικόνα του Ενός, της συνύπαρξης του εκτός και του εντός.
Ποιος είναι εκείνος ο «δάσκαλος» που δεν έχει ο ίδιος περάσει μέσα από αυτό που διδάσκει; Ποιος είναι εκείνος που δεν έχει αγωνιστεί για να κερδίσει, πριν συμβουλεύσει πώς να αγωνίζονται; Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός, ο όντων Ων, επέλεξε τη Ζωή για να αυτο-πραγματωθεί. Ο ίδιος ο Δημιουργός εισχώρησε στο Δημιούργημά του για να ανα-γνωριστεί. Η ζωή σας είναι η επιβεβαίωση της Ζωής. Όσα φέρνει μπροστά σας είναι όσα θα σας υπενθυμίσουν την αλήθεια και την οδό της επιστροφής στο Είναι. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεστε με το Έχειν, διότι το έχειν είναι το μέσον δια του οποίου συνειδητοποιείται το είναι.
Η αληθινή Πίστη, λοιπόν, είναι η αυτογνωσία· η διάκριση του όντος από τη διαδικασία της αυτοπραγμάτωσής του. Με άλλα λόγια, η πεποίθηση της μη ταύτισης με τη ροή, αλλά η άρση του Εαυτού υπεράνω της ροής (κίνησης) στο σημείο του αιώνιου και αμετάβλητου είναι. Όταν ο άνθρωπος αισθανθεί αυτή την κατάσταση, τότε μπροστά στα «μάτια» του μεταβάλλονται όλες οι δοκιμασίες της ζωής σε εναλλαγές της ίδιας ουσίας. Μέσα απ’ αυτές επαναπροσδιορίζει τον Εαυτό Του και τον ταυτίζει με το Αιώνιο και Άχρονο και Απαθές και Αναλλοίωτο. Ακόμα και η άρση της ύπαρξης οδηγεί τελικά στη μία και μοναδική κατηγορία του Ενός Όντος – διότι αυτό ορίζεται και μέσα από το αντίθετό Του, όπως, για παράδειγμα, η Ύλη και η Αντι-Ύλη ορίζουν τελικά την Υπερ-ύλη.
Η πραγματική Πίστη είναι η συνειδητοποίηση του όντως είναι.
Ο Υιός
