Η πνευματική αφύπνιση του πόνου

Η πνευματική αφύπνιση του πόνου ή πάρ’το αλλιώς…

Ο πόνος που βιώνουμε στο σώμα μας είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιου διαχωρισμού μέσα στο είναι μας. Ο διαχωρισμός δημιουργεί ένα απομονωμένο κομμάτι, μια προσωπική φυλακή που έχει χτιστεί λιθαράκι-λιθαράκι μέσα από τα καταγεγραμμένα τραύματά μας.

Ο ίδιος ο διαχωρισμός είναι τραύμα. Είναι σύγκρουση,δηλαδή ένα δυνατό χτύπημα στο μέσα μας,στο είναι μας.
Το τραύμα μπορεί να προέρχεται από μια αντίφαση ανάμεσα σε μια σκέψη και μια πράξη.Από ένα συναίσθημα που δε βρήκε χώρο να εκφραστεί ή μπορεί απλά να είναι αποτέλεσμα μιας εξωτερικής κρούσης με κάτι έξω από μας. Ένα στύλο της ΔΕΗ ή το ντουλάπι της κουζίνας.
Κι ένα τραύμα που προκαλεί χρόνιο πόνο μπορεί να εξελιχθεί σε μια προσωπική ή συλλογική νεύρωση ή σε ένα ” επιστημονικά κατοχυρωμένο” σύνδρομο Α.
Το σώμα, πόσο μάλλον τον εγκέφαλο, δεν τον ενδιαφέρει από πού προέρχεται το τραύμα. Απλώς το καταγράφει στα κύτταρά του. Το μετατρέπει σε μνήμη και το αποθηκεύει για να το ξαναφέρει στην επιφάνεια όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Έτσι καταλήγουμε εμείς οι άνθρωποι να έχουμε την προσωπική μας αποθήκη καταγεγραμμένων τραυμάτων στο ενεργητικό μας, όπου ενεργητικό-, το πεδίο των βιωμάτων/πράξεών μας και παράλληλα το ενεργειακό μας πεδίο απεριόριστων συχνοτήτων και δονήσεων.
Τα τραύματα είτε νοητικά είτε συναισθηματικά είτε φυσικά, είτε καθαρά ενεργειακά έχουν ως λόγο ύπαρξης να μας αφυπνίσουν.
Η μνήμη ενεργοποιείται για να μας επαναφέρει στο μονοπάτι της ατομικής-συλλογικής μας αλήθειας. Μας βοηθάει να θυμηθούμε ξανά ποιοι είμαστε, από προερχόμαστε και πού πηγαίνουμε.
Ο πόνος είναι ξυπνητήρι, συναγερμός, η πιο δυνατή υπενθύμιση, το φως που προβάλει πάνω σε αυτό που έχει διαχωριστεί και χρειάζεται να επιστρέψει ξανά στο ενιαίο υγιές σύνολο.
Δεν έρχεται για να εκδικηθεί, δεν έρχεται για να τιμωρήσει, έρχεται για να μας βοηθήσει να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένα όντα. Για να κατανοήσουμε ψυχή και σώμα ποιοί είμαστε, ποιά θεώρηση μπορεί να δώσει νόημα στην ύπαρξή και στη ζωή μας και πώς μπορούμε να μάθουμε να ζούμε μέσα στην Αγάπη. Γιατί μέσα στην Αγάπη δεν υπάρχει χώρος για τον πόνο.
Υπάρχει χώρος μόνο για την Αγάπη.

Και ναι επειδή ανήκουμε όλοι στο ενιαίο ένα, χωρίς να είμαστε ίδιοι αλλά όντας όμοιοι, τα μηνύματα που παίρνουμε από τα σώματά μας πολλές φορές είναι κοινά ή μοιάζουν. Και σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε τον πόνο να φεύγει, να απομακρύνεται…με τη βοήθεια ενός παυσίπονου, με τη βοήθεια ενός θεραπευτή.
Αυτό όμως που ουσιαστικά βλέπουμε να απομακρύνεται είναι μια εικόνα πόνου δημιουργημένη από εμάς τους ίδιους για εμάς τους ίδιους.

Τι την απομάκρυνε; το παυσίπονο; ο θεραπευτής; η πίστη μας στο παυσίπονο;η πίστη μας στο θεραπευτή;
Πόσες φορές δε σκεφτόμαστε…”αν κάνω αυτό… θα πονέσω” ή θεωρούμε οτι επειδή κάποτε πονέσαμε με κάποια αιτία, η ιδιαιτερότητα εκείνης της στιγμής θα μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή;
Αυτο-περιοριζόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο παγιωμένων σκέψεων και συμπεριφορών που αναπαράγουν παγιωμένες εικόνες. Εικόνες στάσιμες-ακίνητες..ενώ όλα μέσα και γύρω μας κινούνται και αλλάζουν διαρκώς.
Κι αν δοκιμάζαμε να σπάσουμε αυτό το φαύλο κύκλο και να βγούμε έξω από τις παγιωμένες εικόνες μας;
Αν δοκιμάζαμε να πιστέψουμε στη δύναμη που υπάρχει μέσα μας ακούγοντας το σώμα μας,εξερευνώντας νέες νοητικές και καρδιακές διαδρομές και αυτό το κάναμε με χαρά; Αν αρχίζαμε να γνωρίζουμε από την αρχή το ποιοί είμαστε πραγματικά και αν τελικά γινόμασταν αυτό που θέλουμε να είμαστε μέσα στο υπέροχο ταξίδι της δημιουργίας που λέγεται ΖΩΗ ή σε αυτό το υπέροχο ταξίδι της ζωής που λέγεται ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ…. ποιός θα απομάκρυνε τον πόνο; το παυσίπονο ή ο θεραπευτής;